«گرم یاد آوری یا نه/ من از یادت نمی‏کاهم»

26سال همین بودم. همین از یادت نمی‏کاهم. همین گرم یادآوری یا نه. همین دوستم نداشته باش، دوستت دارم. یادم نکن، یادت می‏کنم. حرفم نزن، حرفت می‏زنم. دستم را نگیر، می‏گیرم. قهرم کن، آشتی می‏کنم. برو، دنبالت می‏آیم. و ..

ولی همین جمعه‏ی پیش توی یک لحظه سوختم. بریدم. و ورق برگشت.

دیدی آدم یک‏جایی طاقتش تمام می‏شود؟ صبرش تمام می‏شود؟ دلسرد می‏شود؟ بعد شروع می‏کند به ویرانی! به خراب کردن. به شکستن. به جیغ و داد. به فحش دادن. به تمامِ روزهای صبوری را جلوی چشمِ طرف آوردن. به لجبازی. به حتی تنفر!

من همه‏ی این‏ها را توی دلم کردم. جیغ زدم. خراب کردم. شکستم. فحش دادم. و تمام کردم. بی‏که آدمِ روبرویم بفهمد توی دلم چه گذشته و می‏گذرد. بعد یک سکوتِ طولانی. شاید به اندازه‏ی یک عمر. شاید تا آخرِ یک عمر.

و خواستم دیگر یادت نیاورم. و هی مدام از یادت بکاهم.

تنفر ولی نه. نه که نخواهم، نتوانستم. نمی‏توانم.

هر چقدر هم رنگ بپاشی به خودت و روزهایت فایده ندارد

آنقدر سیاهی‏اش پررنگ و قاطع و خالص است که باز به چشم می‏آید!

باید زمان بگذرد

شاید رنگ و رویش برود

شاید کمی محو شود

شاید کهنگی دخلش را بیاورد!

غصه نخور جانم

دنیا خودش توی یک لجن‏زار گیر افتاده و هی هر روز، بیشتر و بیشتر دست و پا می‏زند برای سرِ پا شدن! برای دوباره از نو شروع کردن! ولی زهی خیالِ باطل!

توقعی هم نیست

یا باید بیفتی تویش و تو هم غرق شوی

یا بنشینی به تماشا

یا هم اینکه پشت کنی به آن و مدادهایت را بتراشی

من؟

سومی را انتخاب می‏کنم

هی می‏تراشم

می‏تراشم

تراشم.

اولش فک می‏کردم خوشحالم. الآن می‏بینم قدِ دیروز خوشحال نیستم.

کلاً هیچ احساسی به هیچ چیزِ این اتفاق ندارم. به همین صراحت.

نقاشان جوان/ انتشارات نگار

پ.ن: منم یه کار توش دارم که نصفِ یک صفحه چاپ شده.