شاید روزی همه چیز به خوبی تمام شود. شاید.

زندگی مانند هوای ِ این روزهای تهران شده است.
خطرناک/ آلوده/ غیر مجاز....

خب منم خسته می شم! میفهمی!؟

چیک چیک چیک چیک
چیک چیک چیک چیک
چیک چیک چیک چیک چیک چیک چیک چیک
چیک چیک چیک چیک
چیک چیک چیک چیک چیک چیک
چیک چیک چیک چیک
.
.
.
.
کاش بند نیاد!

هنوز های ناتمام!

a day after the fair

عالی بود.
درست به اندازه ی همان دویست تومانی که پسر ِ پشت ِ میز دخترک را دوان دوان فرستاد به سراغمان. که پول کم دادید. درست به اندازه ی همان دویست تومان.
دلخوشی هایمان اندک اما چه شیرین شده. حواست باشد. فراموششان نکنی ها.

Agony*

تنها بدان همه چیز خوب شده است. همه ی فکرهای من. و این خوب است. اینکه هنوز دارمت. هنوز گاهی که چشمهایم را می بندم و دلم صدای نفسهایت را می خواهد، می شود که باشی. می شود که باشی و بلند بلند برایم نفس بکشی. می شود یک مسیر ِ طولانی را با تو گفت و خندید. می شود هنوز تا نمی دانم کی ای که دوست دارم ندانم! داشته باشمت. می شود. می شود. هنوز می شود.

پ.ن: یک نامه ی کوتاه به دوستم.

جنابِ آقای خدا،
میشه تو برنامه ی مدون ِ چهار سال ِ آیندتون به جای گزینه ی یه روز خوب، یه روز بد! چند تا آیکون ِ دیگم اضافه کنید؟
مثلاً: دو روز خوب، یه روز بد! یا دو روز بد، یه روز خوب! یا اصن هیچ کدوم! درهم برهم و بهم ریخته!
در حدِ یه پیشنهاد بود!

Agony

زندگی طعم ِ درد می دهد.

گفتم شاید خواب، امروز را تمام کند برایم! خوابیدم. و تمام کرد. تمام ِ امروز را. برایم.

رسیدم خونه. بغض کردم. صدام لرزید. اشکام ریخت!
مامانم یه لحظه باورش نشد این منم که دارم حرف می زنم و گریه می کنم!!
آدما چقدر ساده دل میشکنن! . . .

وقتی برای ِ گفتن ِ یه حرف کلی ذوق می کنی و بالا و پایین می پری،
وقتی برای نوشتن ِ یه حرف کلی ذوق می کنی و خوشحالی می کنی،
وقتی برای زدن ِ یه اس ام اس کلی ذوق می کنی و ذوق داری و احساسات خرج می کنی،

بعد اونوقت از طرف ِ مقابل هیچ فید بک ِ خاصی دریافت نمی کنی، یا مثلا اصلا انگار نه انگار چیزی زده شده، چیزی گفته شده یا چیزی نوشته! دوست داری طرفو بکوبی به دیوار! به همین راحتی و به همین شدت و حدت!

امروز بعد از مدتها، هم من خوب بودم، هم تو ...

پ.ن: کار ِ لادن هم رفت تو قاب :-)

دو تا آدم چقدر می تونن تهوع آور باشن؟ اصلا حالیتون هست کجایین؟

عجله ای در بلند برداشتن ِ قدمها و تند راه رفتن ندارم. دیر می رسم که دیر می رسم!!

سر ِ کار رفتن مثل دانشگاه رفتن نیست که صبح بلند شی و از زور ِ خواب بگی کلاس ِ صبحو نمی رم یا اصلا امروز و نمی رم!
منم متعهد! خسته ام! بی جنبه شدم!

Hint

Body Composition Analysis
Body Composition: weight /under – L.B.M /under – S.L.M /under – T.B.M /under – Protein /under – Mineral /under – Body Fat /under

...
Body Type: Low fat/ Low weight
(Weight: 43.0 (-11.2

کاش مثل ِ شیر ِ آب بود. وقتی می بستی دیگر نمی آمد.
:-(

دانه های دلتنگی را یکی یکی می شکافم تا رسیدن به تو.
کاش لباس تنهاییت کوتاه شده باشد!

سرم گیج میره، بی حس می شم، فشارم می افته و ...
تو روز چند بار اینجوری بشم خوبه؟

. . .

این حرف ِ من ِ تنها نیست. طرز ِ نگاهت عوض شده. طرز ِ حرف زدنت. طرز ِ بی اعتنایی هایت حتی. این حرف ِ من ِ تنها نیست. تو حتی طرز ِ لباس پوشیدنت، طرز ِ موهایت، طرز ِ راه رفتنت، طرز ِ با من بودنت هم عوض شده.
...
می نویسم همه چیز روی ِ اعصاب است. می گویم روی اعصابید همه ی شما. آدم ِ فراموشکاری هم نیستم. قدر ِ بودن ِ با تو را هم خوب می فهمم. ولی داری عذاب می دهی مرا. داری نابود می کنی مرا. داری ذوبم می کنی. و من آدم ِ حساس و زود رنجی شده ام. شاید هم خودت اینگونه ام کرده ای.
همیشه از دیدن ِ آدمهای جدید احساس ِ خطر می کنم. انگار می خواهند چیزی را از من بدزدند. نگاهشان آزارم می دهد. گرچه خیلی هاشان خوبند و مهربان، ولی در نگاه ِ اول سخت خودم را جمع می کنم از نگاهشان. یا دزد در نظرم می آیند یا که رهگذری بی اعتنا. کسی که آمده ببیند و برود. کسی که هر روز و همیشه می آید تا ببیند که ندیده از دنیا نرود. من آدم ِ این دیدارها هم نیستم. ولی اگر اجباری هم باشد همراه ِ ترس است.
آدمهای جدید آمدند و تو را دزدیدند از من. اجبار نگذاشت مثل ِ همیشه با تو باشم. زندگیم شلوغ شد و تو گذاشتی و رفتی. گفتم که خرابم. گفتم که مریضم. گفتم که اینهمه فکر و خیال دارند تمام ِ وجودم را می جوند و اگر فکری به حال ِ خودم نکنم از پا در می آیم. تو که می دانستی چرا!؟ تو که به خیال ِ خودت درکم می کردی چرا؟! چرا گذاشتی و رفتی! حالا نه خیلی دور و سرد. ولی همین که رفته ای چند قدم آنطرف تر از من ایستاده ای غصه دارم می کند. وقتی لبخندت شده برای آن غریبه ی دیروزت و آشنای همیشه ی امروزت درد می پیچد به جانم. وقتی ... . حرف می زنی با من، ولی نمی دانم برای چه؟ اصلا دیگر چرا من؟ همیشه این جایگزین بودنها و آدمهای جدید و تو نباشی کس ِ دیگری هست و اصلا این پایدار نبودن ِ هیچ چیز حالت ِ تهوع می دهد به من! افسرده ام می کند.
بعد از اینهمه درد تنها یک چیز آرامم می کند، اینکه می دانم و از یاد نبرده ام هنوز که آدمها دروغگویند و تلخ. حتی تو با یک دنیا خاطره و خنده و شب بیداریهای با هم.
تنها یک چیز می خواهم از تو. دیگر برایم خبر نیاور. دوست دارم بی اطلاع باشم از همه چیز. این روزها به اندازه ی کافی خسته می شوم. به اندازه ی کافی سرم درد می کند. به اندازه ی کافی نمی رسم به هیچ چیز. کمی بیشتر دور شو از من. برای ِ هر دویمان بهتر است. انگار دارم می برم از تو. اشک می ریزم برای این بریدن و دور شدن. برای این روزهای بی رحم. برای این فکرهای تلخ که می ریزد در سرم و همه اش درست است ...

at rest

آرامش را نمی فهمم. درک کردنش برایم خیلی سخت شده است، وقتی هر روز و همیشه چیزی هست برای بر هم زدنش.

من برایت نگرانم. یعنی خودم هم می دانم هیچ دلیلی ندارد که من نگران ِ تو بشوم ها. ولی نگرانم. همین. خواستم بگویم من هم نگرانت می شوم.

پ.ن: اطمینان دارم که هیچ یک از آدمها بیش از من نگران ِ کسی نمی شوند و به کسی فکر نمی کنند و از کسی یاد نمی کنند. هیچ یک از آدمها. هیچ یک.

اینی که اومد، اینی که بارید از آسمون، اینی که ریخت رو سرمون، اینی که خیسمون کرد، بارون نبود!
مگه دلت خواست بری زیرشو خیس بشی؟ مگه دلت خواست مثل ِ اون روزا پاشی بری زیرش قدم زنان یه راه ِ طولانیو راه بری و نفهمی از کجا به کجا رسیدی؟ مگه دلت خواست بری درست زیر ِ آسمون و هی نگاش کنی که چطوری داره باز برات می باره!؟ مگه دلت خواست هدفوناتو بذاری تو گوشتو هی برات بخونه که ...
اصن شد یه لحظه بگی چه بارون ِ پاییزی ِ قشنگی!؟ شد؟
امروز آسمون دلتنگ بود. دلگیر بود. غم داشت. درد داشت. اعصاب ِ هیچیو نداشت. همه ی این حالتاش رو هم صاف منتقل کرد به من! هر چی روز ِ مزخرفم بود دوباره به یادم آورد. مگه ندیدی رنگشو؟ مگه ندیدی حال و روزشو؟ اصن معلوم نبود چشه!
برف پاک کنای ماشینم نمی تونست چرکای این قطره هارو پاک کنه! انقدر که کثیف بود! انقدر که تلخ بود! چشم چشمو نمی دید!! یکی نبود به آسمون بگه وقتی سردرد داری، وقتی دلت پره، وقتی میخوای بالا بیاری، وقتی دوست داری بمیری! آره، بمیری! (خب تو هم حتما به یه جایی می رسی که دلت می خواد بمیری!) چرا روی ما؟ چرا بازی با ما؟ چرا ما رو همبازی ِ خودت انتخاب می کنی؟ هی! با تو ام ها! گوش کن به من! نکن! نبار!
هر کی بگه امروز روز ِ خوبی بود و بارونش معرکه بود و پیاده روی توش می چسبید و پاییز بالاخره یه حالی به ما داد و این چیزا! مزخرف گفته! مزخرف!