Review

... دیگر پاهایم توان راه رفتن ندارند

می گویند برو ، می گویند بمان ، نمی دانم چه کنم !؟ ، چه بر سرم آمده ؟
. این روزهاایستادن و خیره شدن به نقطه ای که تنها آرامشم بود ، بر من حرام شده است

! به گمانم بازگشتی نباید . تنها باید بروم ، به ناکجاآبادی که هرگز نخواهم فهمید کجاست

.
.
.
! چشمانم ، آنها را چه کنم

... دیگر توان نگریستن را هم ندارم

! گشایشی باید ، گشایشی … یا شاید - رهایی باید ، رهایی

.
.
.
من هیچ گاه به روزهای سپری شده و روزهای در پیش رو خرده نخواهم گرفت ، چرا که

! گاه با تمام بی رحمیش زیباترین مهربانیها را به من هدیه داده است

.
.
.
.
.
.
. دیگر اشک هم یارای همراهیم نیست

چشمانم از درد خشک شده اند ، به سان کویری شده ام که هرگز آبی در آن نبوده است
... و حتی امیدی به … ، هرگز هرگز

و این یعنی پایان امید و آغاز ناامیدی
.
.
.
... و باز هم کاش

... کاش این روزها نمی آمد و نمی رفت
کاش من همان من ِ دو روز پیش بودم ، بدون هیچ دردی !
.
.
.

. آغوشت را بگشا ، در آخر تنها به سوی تو خواهم شتافت … گویا سفرم نزدیکتر شده است

.

.

.

پ.ن:امروز با تمام بی محبتیش گذشت

: پس من در برابرش سکوت کردم و بر زبان راندم

یکتای من سپاس

.