بیا تا وقتی درخت ها شکوفه نداده اند
به زندگی امید ببندیم
خودت خوب می دانی
شکوفه ها که جوانه بزنند
دیگر کسی نیست
که در کوچه پس کوچه های خیال
حواسش به تنهایی ما باشد
شکوفه ها
ساحران عجیبی هستند!
بیا این یک ماه را هم زندگی کنیم
بهار فصل خزان است
این را فقط من و تو می فهمیم
..

آینه بماند و تصویر یک اتاق ِ بی من ..

نقطه نمی گذارم و نمی روم سطر بعد
امروز را اینگونه به پایان می رسانم
انگار که اصلا وجود نداشته است

خانه نبودم.
آب ماهی ها تمام شد.
ماهی ها مردند.

برکت از سرزمین دلم رفته است.
این است مصیبتی که ماه ها دم از آن می زنم ..

حواستان هست؟
حتی کویر هم، با آنهمه خیره کنندگی و عاشقانه هایش
معلوم نیست در زیر شن های همیشه روانش، جنازه ی چند بی گناه را، در خود جای داده است!

من خیلی تلاش کردم.
ولی گویا بی فایده بود.
متشکرم.

آخر این چه عادت بدی است
که وقتی پس از مدت ها پیدایت می شود،
دوست داری شخم بزنی به زندگی من!
سر و ته اش را به هم آوری!

من هنوز منتظرم خبرم کنی.
پ.ن: رونوشت دارد.

همیشه یک جای کار می لنگد.
لنگید.

احساسات برنامه ریزی شده!
این است زندگی ِ از دست رفته ی این روزهای من!

پ.ن: احساسات که برنامه ریزی شود باید قید زندگی را زد!

آسمان پاره شد
ریخت روی سرمان
..
خانه خراب شدیم .

در را باز کردم
گذاشتمت زیر باران
گفتم شاید آب به سر و صورتت بخورد
زنده شوی ..
.
تا آمدم این فکرها را با خودم بکنم
باران قطع شده بود
و تو هنوز مرده بودی ..

در سرشماری اخیر زندگی
جزو داده های پرت به حساب آمدم.