hmmm !

حرفها که تمامی ندارند
! من نیز که وجودی نا تمامم

پس چه شده !؟
، ولی نه

. واژه ها آنقدرها هم که فکر می کردم قابل اعتماد نبودند
... من مانده ام و من

! هی من ، می بینی دیگر آدمها که هیچ ، کلمات هم ما را فراموش کرده اند

همین که ما همدیگر را داریم
، و شده ایم یک ما

کافی است برای اینکه
هر روز ساعت 8 دست در دست هم
راه همیشگیمان را گز کنیم تا رسیدن به یک در بسته
و گفتن یک سلام
و شروعی دوباره
زندگی را دوست دارم
همین

! پ.ن : پس از سه سال ، کار ِت حالمو به هم زد

این حرفو اینجا نوشتم
!!! چون مونده بود تو گلوم و می دونستم هیچ وقت نمی تونم بگم

راحت شدم
... راحت