For u with o&u

می شود برایت تا صبح نوشت. می شود حتی از صبح نوشت.
می شود برایت از شب نوشت. از وقتی آسمان لباس ِ ستاره ها به تن می کند. از وقتی خورشید جایش را می دهد به ماه.
می شود برایت از سفر به ابرها نوشت. از نسیم ِ خنک ِ بهار. از گرمی ِ تابستان. از برگ ِ زرد ِ پاییز. از برفهای زمستان.
می شود برایت از زندگی نوشت. تو که هستی که می شود تمام روزها و لحظه ها را، تمام ِ ماه ها و سالها را، تمام ِ حتی فصلها را برایت نوشت و باز کم آورد در دوست داشتنت؟
دخترک ِ بهاری؟ عروس ِ تابستانی؟ مادر ِ پاییزی؟ عزیز ِ زمستانی؟
تو که هستی؟
بانوی تمام ِ فصول- خنده هایت به رنگ ِ کدامین برگ است؟ به رنگ ِ کدامین گل؟
قرمزی یا سبز؟ نارنجی ِ پاییز؟ یا سفیدی زمستان؟
جعبه ی مداد رنگیم هم در مقابلت کم می آورد. تو رنگین کمانی. تو تمام ِ سبزهای بهاری در مهربانی. تو تمام ِ قرمزهای تابستانی در دوست داشتن. تو زرد و نارنجی های پاییزی در عشق. تو تمام ِ سفیدی ِ زمستانی در پاکی. باورت می شود گاهی وقتها نگاهت که می کنم یک سال از جلوی چشمانم می گذرد؟ باورت می شود چشمانت آخر ِ دوست داشتن است، خنده هایت آخر ِ زندگی؟

اینجایی. درست در کنار ِ من. دستانت در دستم. نگاهت در نگاهم.
پاییز است. باران می بارد. برای تو. برای وقتهایی که از دست ِ چراهای بی جواب ِ این زندگی فرار می کنی و به این شهر ِ شلوغ ِ بی احساس پناه می آوری. تا خیست کند. تا شاید حواست برود به چتری که باز فراموش کردی با خودت ببری! باران می بارد. نم نم. پیوسته. بی وقفه. اما گاهی. هر از گاهی. همان وقتهایی که درست روز و تاریخ و ماه و سالش با دلتنگیهایت یکی می شود. آنوقت من باز نمی فهمم این باران است که می بارد، یا که تو!

می دانم. بهانه هایم زیاد شده. دلتنگیهایم. ولی چه کنم؟
آخر وقتی همین حوالیها نسشته ای و پرده های اتاقت را کنار زده ای و داری تو هم به باران نگاه می کنی و قطره هایش هی می زند به شیشه و صدایش هی می پیچد در گوشت، بی انصافی است کنارم نباشی و کمی آرامم نکنی ...

تمام ِ این روزها و سالهایم برای تو. تمام ِ حتی این بارانهای ناگهانی و دلچسب ...