کی بود که با هم می خواندیم:
جِنگ و جِنگه ، ساز میاد از بالای شیراز میاد
شازده دوماد غم نخور که نومزدت با ناز میاد
سر کوچه ی عروس خانوم شاخه گل کردند سوار
سز کوچه ی شازده دوماد صد شتر کردند قظار
یار مبارک بادا ایشالله مبارک بادا
یار مبارک بادا ایشالله مبارک بادا
.
.
.
سه چهار روز شد؟
رفت؟
لعنت به دنیا که دارد آدم های خوبش را هی تند تند از ما می گیرد!
زنده بمانیم؟
دوست داشته باشیم زنده بمانیم؟
برای چه؟
بعدی کیست؟
خودمان بگوییم چه کسی را بیشتر از همه دوست داریم؟
لعنت به دنیا.