فقط می توانم بگویم اشتباه نکن. یا بهتر بگویم که درباره ی من فکرهای بد نکن.
اگر ساکت شده ام، اگر حرفی نمی زنم، اگر گذاشته ام این روزها که می دانم دارد می شود همیشه، به سکوت بگذرد، به تنها حرف های واجب، به سلام و خوبی و خداحافظ، دلیلش جز گسستگی چیزی نیست.
که میدانم اگر بخواهد از همین حرف های ساده ی همیشگی پایش را فراتر بگذارد میشود تلخی. می شود تباهی. می شود درد. و من آدم ِ تحمل کردن این ها نیستم. آدم نابود کردن یک عمر زندگی. آدم چشم بستن بر روی سیب گاز زدن های با هم!

بیا کمی تحمل کنیم. قطعا دوباره همه چیز مثل اولش می شود. مطمئن باش.