من از ترسِ تو ترسیدم..

زدم زیرِ گریه. خیلی وقت بود بی‌مقدمه و با یه حرف نزده بودم زیرِ گریه. همیشه انقدر کِش میاد و دیالوگ ردوبدل میشه تا گریه‌م بگیره! ولی ایندفه با یه اسمس، بی‌ قبل و بعد، زدم زیرِ گریه.

جعبه‌ی مدادرنگی‌م از همون روزی که رفتیم ویونا و یهو آقای کافه‌چی از اون پشت آورد گذاشت جلوی روم و ذوق‌مرگ شدم و آدمِ روبروم داشت فریم به فریم ری‌اکشن‌های منو نگاه می‌کرد، توی پاکتِ خریدش گوشه‌ی اتاقم دست نخورده مونده. درست مثلِ اون نقاشی‌ای که هشت سالِ پیش کادو گرفتم و برعکس تکیه دادمش به دیوارِ اتاقمو هنوز جرأت نمی‌کنم نگاش کنم چه برسه به اینکه بزنم به دیوارِ اتاقم و هر روز جلوی چشم‌م باشه.. ولی عوضش با جزئیاتِ کامل حفظ‌شم. حتی می‌تونم بگم چین‌های دامنِ مادرِ دختر کوچولو چندتاست..

جعبه‌ی مدادرنگی‌م گوشه‌ی اتاقم دست‌نخورده باقی مونده و من دلم نمی‌خواد مثلِ اون نقاشی‌هه بشه دکورِ اتاقم. ولی انگار شده! چندروز پیشا که رفتم اکولین خریدم و تقریبا هر روز دارم یه خط باهاش می‌کشم و حالمو عجیب خوب می‌کنه، دیگه مطمئن شدم که دارم می‌کنمش دکور! و این تلخ‌ترین اتفاقیه که می‌تونه برام بیفته! خیلی سال دلم می‌خواست یه جعبه‌ی صدوبیست‌رنگ داشته باشم. شاید به جرأت بتونم بگم اون لحظه‌ای که گرفتمش یکی از قشنگ‌ترین و بهترین لحظه‌های زندگیم بود. ولی حالا.. یه روز همه‌چی درست میشه. مطمئنم. اون روز نقاشی‌هه میره روی دیوار، جعبه‌ی مدادرنگیم باز میشه، من آروم میشم، زندگیم از همیشه رنگی‌تر و دوست‌داشتنی‌تر میشه. اون روز دیر نیست، دور نیست..

پ.ن: قلم‌نوریم رو هم یه مدتیه که دادم به یکی از دوستام. داستانِ اون هم یه چیزی شبیه به همیناست.. به قولِ اون آهنگه «یه مدت می‌خوام ول کنم زندگی‌رو..»